Κέντρο εφαρμοσμένων τεχνών και εκπαίδευση για άτομα με ειδικές ανάγκες

Abstract

Η διπλωματική εργασία μου έχει μια φυσική συνέχεια με την διάλεξη που παρουσίασα λίγους μήνες πριν, που λεγόταν ‘’Σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες’’. Γενικές αρχές και εφαρμογή τους στα σχολεία για οπτικές ανάγκες. Η διαφορά ανάμεσα στη διάλεξη και την διπλωματική εργασία μου, είναι ότι η πρώτη ήταν περισσότερο μια θεωρητική συλλογή γενικών στοιχείων για το θέμα, ενώ η δεύτερη είναι μια πρόταση για ένα συγκεκριμένο κτίριο. Γι’ αυτόν τον λόγο, μόνο ένα μέρος από τα γενικά στοιχεία που είχα μαζέψει, χρησιμοποίησα στην διπλωματική μου δουλεία, δηλαδή μόνον εκείνα που μπορούσαν να εφαρμοσθούν σ’ένα κτίριο για χειροτεχνική εκπαίδευση, όπου δουλεύουν μαζί παιδιά που έχουν και άλλα που δεν έχουν ειδικές ανάγκες. Συγκεκριμένα, το κτίριο με το οποίο ασχολήθηκα, το χρησιμοποιούν περίπου 100 νέοι ή και πιο μεγάλα άτομα, από τους οποίους περίπου το 1/3 έχουν ειδικές ανάγκες. Οι ειδικές ανάγκες που εξυπηρετεί αυτό το κέντρο καλύπτουν μόνον ένα μέρος της γενικής κλίμακας ειδικών αναγκών. Δηλαδή το κέντρο δουλεύει με άτομα χωρίς σοβαρές σωματοκινητικές, συναισθηματικές και οπτικές ανάγκες. Με λίγα λόγια, το κτίριο θα το χρησιμοποιούν άτομα με ειδικές ανάγκες που μπορούν να επικοινωνήσουν αρκετά ικανοποιητικά ή τέλεια με τους άλλους και που έχουν ικανοποιητικό βαθμό κίνησης και χρήσης των χεριών τους και μπορούν να κινηθούν έστω και με τη χρήση ειδικών οργάνων, π.χ. καρότσια. Ο λόγος για τον οποίο όρισα έτσι την αποστολή αυτού του κτιρίου είναι κυρίως ότι ήθελα να κάνω ένα εκπαιδευτικό κτίριο όπου να δουλεύουν μαζί άτομα που έχουν κάποιες ειδικές ανάγκες, με άτομα που δεν έχουν. Αυτό δεν είναι δική μου αυθαιρεσία, αλλά πηγάζει από την γνώμη των ειδικών από το 1960 και μετά, ότι ο εκπαιδευτικός αυτός τρόπος φέρνει πολλά καλά, όχι μόνο στα άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά και στα συνηθισμένα άτομα της ομάδας, αλλά και γενικά στην κοινωνία ολόκληρη: Δηλαδή: • Ετοιμάζει τα άτομα με ‘’ελαφρές’’ ειδικές ανάγκες για να αντεπεξέλθουν στις συνθήκες του πραγματικού κόσμου και της αληθινής ζωής. • Βοηθάει τα κανονικά άτομα να καταλάβουν ότι αυτοί που έχουν ειδικές ανάγκες είναι, κατά τα άλλα, και αυτοί κανονικά άτομα. • Επιτρέπει και ενθαρρύνει τα άτομα με ειδικές ανάγκες να προσφέρουν στην κοινωνία τις ικανότητές τους και την πείρα τους. (Πολλά από αυτά τα άτομα είναι ιδιαίτερα προικισμένα). • Βοηθάει την κοινωνία να απαλλαγεί σιγά-σιγά από ανόητες προκαταλήψεις και μεσαιωνικές προλήψεις, όπως π.χ. μερικούς αιώνες πριν ορισμένες κοινωνίες θεωρούσαν ότι ένας ανάπηρος πάσχει από την αναπηρία του γιατί δεν είναι καλός (αυτός ή οι πρόγονοί του!!) και τον τιμωρεί η θεία δίκη. Απαλλασσόμενη από προλήψεις τέτοιου είδους η κοινωνία εξευγενίζεται και προάγεται. • Δεν επιβαρύνει τα κράτη με το μεγάλο κόστος που απαιτεί το να κάνουν και να διατηρούν/ εξοπλίζουν ειδικά σχολεία, και άλλα δημόσια κτίρια για ειδικές ανάγκες, όταν πολλοί από τους ανθρώπους που θα τα χρησιμοποιήσουν είναι αρκετά ικανοί να χρησιμοποιούν συνηθισμένα κτίρια με μικρές τροποποιήσεις και μικρό πρόσθετο εξοπλισμό. Τα ειδικά κτίρια κατασκευάζονται για ανθρώπους που έχουν τόσο σοβαρές ειδικές ανάγκες ώστε να μην είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσουν τα συνηθισμένα ακόμα κι αν αυτά έχουν ειδικές (σχετικά μικρές) προσαρμογές.