Σταθμός του προαστιακού σιδηρόδρομου στο λιμάνι του Λαυρίου : κτίζοντας με το έδαφος

Abstract

Το φυσικό τοπίο της Λαυρεωτικής με τα υψώματα και την εκτόνωση στη θάλασσα, σε συνδυασμό με το τεχνητό που αποτελείται από τα λείψανα των κτισμάτων της μεταλλευτικής, την λαξευμένη φυσική τοπογραφία από τα εγκαταλελειμμένα ορυχεία και την άναρχη νεότερη δόμηση συνθέτουν το σημερινό ημιαστικό τοπίο της πόλης. Η αποδέσμευση του τόπου από τη βιομηχανική λειτουργία συνετέλεσε σε μία έκδηλη απουσία ροής και κινήσεων που εξασφάλιζε παλαιότερα παραγωγική διαδικασία. Σήμερα πόλη πρόκειται να ενταχθεί στο ευρύτερο δίκτυο μεταφορών και συγκοινωνιών της Αττικής δημιουργώντας προϋποθέσεις για ένα ώθηση στην ανάπτυξη της περιοχής. Στα πλαίσια αυτό προβλέπεται δημιουργία σταθμού του προαστιακού σιδηροδρόμου που θα συνδέει το αεροδρόμιο με το νέο λιμάνι του Λαυρίου. Ο τερματικός του προαστιακού σιδηροδρόμου, οφείλει να υπογραμμίζει το ρόλο του σταθμού ως πύλη εισόδου στην πόλη και στα διαφορετικό μέσα που συνδέει, οργανώνοντας ένα δίκτυο κινήσεων (πεζών - τρένων - διαδρομών συνδέσεως με το λιμάνι - αυτοκινήτων - λεωφορείων), ενσωματώνοντας παράλληλα στοιχεία του χαρακτήρα της πόλης, και επαναπροσδιορίζοντας την έννοια του μη-τόπου που χαρακτηρίζει τους σύγχρονους σταθμούς. Η διαδικασία που ακολουθήθηκε στο project στοχεύει στο να αποδομήσει, να αναμορφώσει, και να κατοικήσει το έδαφος. κατασκευή λειτουργεί σαν ένα όργανο που λαξεύει τη γη της Λαυρεωτικής. Αποσπά τμήματα από την μάζα της ενώ ταυτόχρονα καλείται να αναπληρώσει το κενό διάστημα που δημιουργήθηκε, διαμορφώνοντας κελύφη που φιλοξενούν τις λειτουργίες του προγράμματος. Κατά συνέπεια παρέμβαση διαμορφώνει μια νέα φυσική τοπογραφία, στην οποία τα αποσπασματικό τμήματα του κτίσματος μπορούν να ειδωθούν σαν σύγχρονα θραύσματα μέσα στο τοπίο του, υπό κατασκευή, νέου λιμανιού της περιοχής.