Η επίδραση της άσκησης στην ενδοθηλιακή λειτουργία των ατόμων με καρδιαγγειακά προβλήματα

Abstract

Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν να εξετάσει τις μεταβολές στα επίπεδα των ενδοθηλιακών παραγόντων (VEGF, TGF-βΙ & IL-10) και της απεικονιστικής βραχιόνιας δοκιμασίας (FMD) μετά από εφαρμογή δίμηνης αερόβιας άσκησης σε ασθενείς με αορτοστεφανιαία παράκαμψη. Εννέα ασθενείς (η=9, ηλικίας: 57,9±6,4 ετών) συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα αερόβιας άσκησης αποτελούμενο από 3 συνεδρίες την εβδομάδα, διάρκειας 70 λεπτών. Οι ασθενείς εκτελούσαν άσκηση με προοδευτικά αυξανόμενη ένταση (περπάτημα, κωπηλατική και ποδηλάτιση) στο 50-85% της μέγιστης καρδιακής συχνότητας. Επιπλέον, εννέα ασθενείς της ίδιας κατηγορίας (η=9, ηλικίας: 62,8±4,6 ετών) αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου. Πριν την έναρξη και με την ολοκλήρωση του προγράμματος συλλέχθηκε φλεβικό δείγμα αίματος 5 ml για την μέτρηση των συγκεντρώσεων του VEGF, TGF-βΙ και IL-10 (μέθοδος Elisa), ενώ πραγματοποιήθηκε απεικονιστική εξέταση της FMD. Τα αποτελέσματα παρουσίασαν αύξηση στην ποσοστιαία αλλαγή της FMD [έναρξη 10,1% λήξη 15,9% (ρ<0.05)] κατά 57,4% για την ομάδα άσκησης. Επιπλέον, οι τιμές του TGF-βΙ αυξήθηκαν κατά 37,3% (έναρξη 8,9±4,2 λήξη 12,3±4,1 ng/ml, ρ<0.05) και της IL-10 κατά 33,3% (έναρξη 10,2±9,2 λήξη 13,6±10,3 pg/ml, ρ<0.01), ενώ δεν διαφοροποιήθηκαν στατιστικά σημαντικά τα επίπεδα του VEGF τα οποία ωστόσο παρουσίασαν μια αυξητική τάση. Αντιθέτως, η ομάδα ελέγχου δεν εμφάνισε στατιστικά σημαντικές μεταβολές στις παραπάνω παραμέτρους. Συνεπώς, η επιλογή βραχυχρόνιων προγραμμάτων αερόβιας άσκησης δύναται να βελτιώσει τα επίπεδα των αντιφλεγμονωδών παραγόντων και την αγγειοδραστικότητα της βραχιόνιας αρτηρίας επιδρώντας θετικά στην αγγειακή προστασία ασθενών με αορτοστεφανιαία παράκαμψη.