Χώρος φιλοξενίας και ανάρρωσης στο ακρωτήρι Αγκίστρι Βόλου

Abstract

Το θέμα της παρούσης διπλωματικής εργασίας, είναι ένα κτιριακό συγκρότημα φιλοξενίας και ανάρρωσης ,στο ακρωτήρι Αγκίστρι Αλυκών Βόλου. Η δημιουργία ενός κέντρου φιλοξενίας και ανάρρωσης, κοντά στη πόλη του Βόλου, για όσους από τα γύρω νησιά αλλά και ευρύτερα έχουν ανάγκη διαμονής για την αποκατάσταση της υγείας τους, θα καλύψει το υπάρχον σήμερα κενό. Το οικόπεδο εφαρμογής της μελέτης, επιλέχθηκε να βρίσκεται σε μια περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους , κοντά στο Βόλο, που θα βοηθάει στην ταχύτερη ανάρρωση των φιλοξενουμένων. Είναι παραθαλάσσιο και έχει επικλινές έδαφος. Στο κτιριολογικό πρόγραμμα, πέρα από τους χώρους διημέρευσης προβλέπονται και χώροι για την αποκατάσταση της υγείας των φιλοξενουμένων, όπως ιατρείο, γυμναστήριο, πισίνες καθώς επίσης και ένα αμφιθέατρο. Λόγω των χρήσεων που περιλαμβάνει το κτιριακό συγκρότημα, αποκτά και έναν δημόσιο χαρακτήρα αφού απευθύνεται όχι μόνο σε όσους φιλοξενούνται αλλά και στους επισκέπτες όταν θα γίνονται εκδηλώσεις στο αμφιθέατρο, επιστημονικού η ψυχαγωγικού χαρακτήρα. Η έρευνα της εργασίας επικεντρώθηκε κυρίως στην ένταξη του κτιριακού συγκροτήματος φιλοξενίας και ανάρρωσης, σε μία φυσική τοποθεσία. Με τρόπο ώστε η αρχιτεκτονική πρόταση να συνομιλεί με το υπάρχον τοπίο χωρίς να το διαταράζει ιδιαίτερα αλλά να το αφήνει να κυριαρχεί. Χρησιμοποιούνται στο σχεδιασμό ορθογώνια σχήματα που διατηρούνται ακόμα και όταν δεν προσλαμβάνεται όλη η κτιριακή μορφή. Στο κεντρικό όγκο δημόσιας λειτουργίας η μία όψη παίζει με τα κενά -πλήρη ενώ το υπόλοιπο βυθίζεται στη γη .Πηγάδια φωτός και αερισμού είναι ορατά από ψηλά. Τα δώματα είναι φυτεμένα έτσι ώστε να υπάρχει συνέχεια του εδάφους . Η σχέση των κτισμάτων με το επικλινές έδαφος, σταδιακά φτάνει ως τη συναίρεση κτίσματος και εδάφους. Το κτίσμα ως διακριτό αντικείμενο σε ένα πεδίο-φόντο υπαναχωρεί. Το έδαφος το περικλείει. Η διχοτόμηση κτήριο έδαφος και κτήριο τοπίο φτάνει στο σημείο να καταργείται. Η συναίρεση κτίσματος και εδάφους δείχνει ότι η αρχιτεκτονική και η γη μπορούν να συνυπάρχουν και να αλληλονοηματοδοτούνται.