Η επίδραση της άσκησης με έκκεντρες μυϊκές συστολές σε δείκτες οξειδωτικού στρες και μυϊκής βλάβης σε νεαρές γυναίκες

Abstract

Σκοπός της παρούσας ερευνητικής μελέτης ήταν να εξετάσει τα αποτελέσματα που επιφέρει η έκκεντρη άσκηση στην πορεία των αλλαγών σε διαφόρους δείκτες του οξειδωτικού στρες και της μυϊκής βλάβης σε σχέση με το χρόνο. Δέκα υγιής γυναίκες (ηλικία: 21 ±3 ετών, ύψος: 1,67 ±4 εκ και σωματικό βάρος: 55 ± 7 κιλά) προσφέρθηκαν εθελοντικά να συμμετάσχουν στη μελέτη. Η κάθε συμμετέχουσα στο πείραμα υποβλήθηκε σε 5 σετ ασκήσεων των 15 μέγιστων εκούσιων έκκεντρων συστολών σε καθιστή θέση (120° γωνία στο ισχίο). Πριν από τη δοκιμασία της άσκησης καθώς και σε 24, 48 και 72 ώρες από την ολοκλήρωση αυτής, έγινε αιμοληψία στην κάθε συμμετέχουσα. Σε σύγκριση με τις αρχικές τιμές στους δείκτες της μυϊκής βλάβης, η μεγίστη ισομετρική ροπή του ασκούμενου ποδιού μειώθηκε αμέσως, καθώς και στις 24 ώρες (Ρ = 0.002 και Ρ = 0.008, αντίστοιχα) μετά από την άσκηση και επέστρεψε στις αρχικές τιμές έπειτα από 72 ώρες. Τα επίπεδα του καθυστερημένου μυϊκού πόνου ήταν υψηλοτέρα σε όλα τα χρονικά σημεία μετά την άσκηση σε σύγκριση με τις φυσιολογικές τιμές (Ρ < 0.001 σε όλα τα χρονικά σημεία). Η δραστικότητα της κρεατινικής κινάσης του ορού βρέθηκε να είναι υψηλότερη 48 και 72 ώρες μετά τη άσκηση (Ρ = 0.002 και Ρ = 0.004, αντίστοιχα) σε σχέση με τις αρχικές τιμές. Στους δείκτες του οξειδωτικού στρες, όσον αφόρα τη γλουταθειόνη είχαμε μείωση στην συγκέντρωση της GSH ( Ρ = 0.003) και αύξηση στην συγκέντρωση της GSSH ( Ρ = 0.009). Παράλληλα, η έκκεντρη άσκηση αύξησε τη συγκέντρωση των TBARS (Ρ < 0.001). Κύρια ευρήματα της παρούσας εργασίας είναι ότι η έκκεντρη άσκηση επιφέρει σημαντική μυϊκή βλάβη, καθυστερημένο μυϊκό πόνο και εκδήλωση οξειδωτικού στρες, χαρακτηριστικά τα οποία διαρκούν μέρες μετά την άσκηση. Είναι πολύ πιθανό να υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στην αύξηση της εκδήλωσης οξειδωτικού στρες και στα επίπεδα του καθυστερημένου μυϊκού πόνου έπειτα από μυϊκή βλάβη.