Η επίδραση της ηλικίας στις φυσιολογικές προσαρμογές και στο οξειδωτικό στρες του ανθρώπου κατά την άσκηση

Abstract

Η γήρανση του ανθρώπινου οργανισμού σχετίζεται με μια επικείμενη μείωση της λειτουργικής ικανότητας, ελαττώνοντας τις φυσιολογικές, τις βιοχημικές προσαρμογές και αποκρίσεις του. Το δείγμα της μελέτης αποτέλεσαν 68 υγιείς εθελοντές άρρενες (μη αθλητές), ηλικίας 20-85 ετών. Οι δοκιμαζόμενοι κατατάχτηκαν σε 1 από τις 6 πειραματικές ομάδες της μελέτης, ανάλογα με το επίπεδο φυσικής κατάστασης και το παράγοντα ηλικία. Στη συνέχεια εφαρμόστηκαν δοκιμασίες αξιολόγησης φυσικής κατάστασης και φυσιολογικής λειτουργικότητας. Αυτές ήταν σωματομετρικές μετρήσεις, η αξιολόγηση της μέγιστης δύναμης κάτω άκρων, η μέγιστη καρδιοαναπνευστική ικανότητα (VO2 max), βιοχημικοί δείκτες ηρεμίας, ενώ εφαρμόστηκε και ιστοχημική ανάλυση μυϊκού ιστού. Κατά την πειραματική δοκιμασία εφαρμόστηκε, ήπιας έντασης άσκηση (70-75 % της VO2 max) για 45 λεπτά, ενώ στη συνέχεια η ένταση αυξήθηκε στο 95 % της V02max, μέχρι εξάντλησης. Πριν και μετά από αυτή τη δοκιμασία συλλέχτηκαν δείγματα αίματος από τη μεσοβασιλική φλέβα και μυϊκού ιστού από τον έξω πλατύ μυ του μηρού. Το επίπεδο σημαντικότητας ορίστηκε στο ρ<.05 για όλες τις αναλύσεις. Από την ανάλυση των αποτελεσμάτων διακρίνεται μια φθίνουσα μεταβολή των φυσιολογικών προσαρμογών, του αντιοξειδωτικού μηχανισμού, της αερόβιας ικανότητας και της μυϊκής δύναμης, με τη πάροδο των βιολογικών ηλικιακών ετών. Σε αντίθεση με την οξεία αερόβια άσκηση, προκύπτει, ότι η χρόνια αερόβια άσκηση και το ικανοποιητικό επίπεδο φυσικής κατάστασης, δημιουργούν φυσιολογικές προσαρμογές, βελτιώνοντας τις φυσιολογικές αποκρίσεις ενώ παράλληλα μειώνουν τα επίπεδα οξειδωτικού στρες σε όλες τις ηλικιακές ομάδες.