Βιολογία και καταπολέμηση του ωιδίου της τομάτας (Leveillula taurica) στην περιοχή Δομοκού Φθιώτιδας

Abstract

Τίτλος της παρούσας εργασίας είναι: "Βιολογία και καταπολέμηση του ωιδίου της τομάτας (Leveillula taurica) στην περιοχή Δομοκού Φθιώτιδος". Η εργασία χωρίζεται βασικά σε δύο μέρη, το πρώτο που είναι το θεωρητικό, και το δεύτερο, που είναι το πειραματικό. Το πρώτο μέρος αποτελείται από τα κεφάλαια 1 και 2. Στο κεφάλαιο 1 γίνεται λόγος για τα βασικά στοιχεία της καλλιέργειας τομάτας από την ανασκόπηση της βιβλιογραφίας, όσον αφορά τη σημασία της ως λαχανοκομικό φυτό, τη σημερινή εξάπλωσή της στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, την καταγωγή της και τους βοτανικούς χαρακτήρες της. Επίσης σε αυτό το κεφάλαιο δίνονται πληροφορίες για την καλλιέργεια της τομάτας στην περιοχή Δομοκού, σχετικά με την καλλιεργιτική τεχνική, την εμπορία, τους εχθρούς και τις ασθένειες. Στο κεφάλαιο 2 παρουσιάζονται τα στοιχεία της ασθένειας από την ανασκόπηση της βιβλιογραφίας και από τις πληροφορίες που προκύπτουν από την μελέτη της ασθένειας στη περιοχή Δομοκού το έτος 1993. Πιο συγκεκριμένα στο κεφάλαιο αυτό γίνεται αναφορά στην ονοματολογία- ταξινόμηση-μορφολογία, γεωγραφική διασπορά, κύκλο ξενιστών, καταγωγή, φυλές, συνθήκες ανάπτυξης, διαχείμανση και διασπορά του παθογόνου. Επίσης, γίνεται αναφορά στα κύρια στάδια γένεσης της ασθένειας, στις βασικές αρχές της επιδημιολογίας και της καταπολέμησης και στη συνέχεια παρουσιάζονται δεδομένα χημικής καταπολέμησης της ασθένειας. Από την μελέτη της ασθένειας στη περιοχή Δομοκού δίνονται πληροφορίες για τα συμπτώματα που παρουσιάζουν τα προσβλημένα φυτά τομάτας, την χρονική εξέλιξη της επιδημίας και τα μέτρα καταπολέμησης που μπορούν να εφαρμοστούν. Το δεύτερο μέρος της εργασίας, που είναι το πειραματικό, περιλαμβάνει τη δοκιμή πέντε μυκητοκτόνων για την αντιμετώπιση της ασθένειας, με δύο εφαρμογές του καθενός ανά 14 ημέρες σε καλλιέργεια υπαίθριας τομάτας (καλοκαίρι 1993). Τα μυκητοκτόνα που δοκιμάσθηκαν ήταν: Anvil (hexaconazol), Saprol (triforine), Nimrod (bupirimate) Rimidin (fenarimol), και το θείο (θειάφι). Από αυτά, τα δύο πρώτα αποδείχθηκαν τα πιο αποτελεσματικά (έδωσαν το μικρότερο ποσοστό προσβολής των φυτών) μετά την εκτέλεση του πειράματος, τα δύο επόμενα ήταν λιγότερο αποτελεσματικά, ενώ το θείο δεν πρόσφερε καμιά προστασία στην καλλιέργεια τομάτας έναντι του ωιδίου. Σε όλες τις μεταχειρίσεις, εκτός του θείου, δεν προέκυψαν σημαντικές διαφορές στην παραγωγή (kg καρπών/ στρ.) σε σχέση με το μάρτυρα. Στη μεταχείριση του θείου η παραγωγή ήταν σημαντικά μεγαλύτερη λόγο πρόωρης ωρίμανσης των καρπών εξαιτίας της πιο γρήγορης αποφύλλωσης των φυτών από την ασθένεια. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την ποιότητα των καρπών το θείο έδωσε περισσότερο υποβαθμισμένη ποιότητα σε σύγκριση με τις άλλες μεταχειρίσεις. Στις τέσσερις πρώτες μεταχειρίσεις (εκτός του θείου) η ποιότητα ήταν τόσο υψηλότερη όσο χαμηλότερο ήταν το ποσοστό προσβολής των φυτών από την ασθένεια.