Σύγκριση δύο προγραμμάτων για τη βελτίωση της φυσικής ικανότητας αερόβιας αντοχής κατά την περίοδο της προετοιμασίας σε ποδοσφαιριστές ηλικίας 15-16 ετών

Abstract

Η παρούσα μελέτη εξέτασε την αποτελεσματι,κότητα δυο διαφορετικών μεθόδων προπόνησης στην βελτίωση της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου ποδοσφαιριστών. Η πρώτη μέθοδος αφορούσε την παραδοσιακή μέθοδο προπόνησης, ενώ η δεύτερη μέθοδος ένα συνδυαστικό πρόγραμμα με κατά 50% παραδοσιακή μέθοδο και κατά 50% με ειδική ποδοσφαιρική μέθοδο. Δεκαοχτώ μέτρια προπονημένοι ποδοσφαιριστές υποβλήθηκαν σε σωματομετρικές μετρήσεις, ενώ η σχετική μεγίστη πρόσληψη οξυγόνου (V02max) εκτιμήθηκε με βάση τις επιδόσεις τους στο παλίνδρομο τεστ 20 μέτρων. Οι αθλητές χωρίστηκαν με βάση τις επιδόσεις τους στο παλίνδρομο τεστ σε δυο ισοδύναμες ομάδες, A (η οποία προπονείται μονό με την παραδοσιακή μέθοδο), Β (η οποία προπονείται κατά 50% με τις παραδοσιακές μεθόδους και κατά 50% με ασκήσεις με μπάλα). Για τη στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων χρησιμοποιήθηκε ανάλυση διακύμανσης δυο παραγόντων (προπονητική παρέμβαση X χρόνο) με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις στην ανεξάρτητη μεταβλητή <χρόνο> (two-way-ANOVA). Οι δυο ομάδες δεν παρουσίασαν σημαντικές διαφορές ως προς την V02max. Παρά το γεγονός ότι υπήρχε βελτίωση της V02max και στις δυο ομάδες μεταξύ αρχικής και τελικής μέτρησης, δεν παρουσιάστηκε αλληλεπίδραση (interaction) μεταξύ της εξαρτημένης μεταβλητής (V02max) και της ανεξάρτητης μεταβλητής <είδος προπόνησης> (ομάδα Α, ομάδα Β), [F(l,16)= 0,205 , ρ>0,05]. Συνοψίζοντας, δεν υπάρχουν διαφορές στην βελτίωση της V02max και συνεπώς της αερόβιας ικανότητας μεταξύ των δυο μεθόδων προπόνησης.