Χειρουργική θεραπεία των διατροχαντήριων καταγμάτων: χθες και σήμερα

Abstract

Κατά γενική ομολογία η θεραπεία εκλογής όλων ουσιαστικά των διατροχαντήριων καταγμάτων είναι η χειρουργική. Σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν να περιγράψει την εμβιομηχανική εξέλιξη στην χειρουργική θεραπεία των διατροχαντήριων καταγμάτων και να αναλύσει τα αποτελέσματα από την εφαρμογή της στην Ορθοπαιδική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Πτολεμαΐδας, στην εικοσαετία 1984 - 2004. Διερευνήθηκε το ηλεκτρονικό αρχείο της κλινικής και ανασκοπήθηκαν οι ιατρικοί φάκελοι των χειρουργημένων ασθενών με διάγνωση: διατροχαντήριο κάταγμα ισχίου. Η σταθερότητα του κατάγματος προσδιορίστηκε σύμφωνα με την ακτινογραφική ταξινόμηση κατά Evans και κατά Tronzo και μελετήθηκαν όλες οι μετεγχειρητικές ακτινογραφίες. Καταγράφτηκαν στοιχεία αναφορικά με τις επιπλοκές, τον προεγχειρητικό χρόνο νοσηλείας, τον χρόνο της χειρουργικής επέμβασης και την κινητοποίηση των ασθενών. Συνολικά χειρουργήθηκαν 302 ασθενείς με μέσο όρο ηλικίας τα 77,5 έτη (Εύρος: 33-100 έτη) και αναλογία ανδρών- γυναικών 102:200. Εφαρμόστηκαν μια τεχνική εξωτερικής οστεοσύνθεσης, η Orthofix (1994-95), η οποία παρουσίασε υψηλή συχνότητα επιμόλυνσης στην είσοδο των βελονών και πέντε διαφορετικά υλικά εσωτερικής οστεοσύνθεσης, ο ήλος Smith-Petersen με πλάκα McLaur\glin (1984-86), ο συμπιεστικός ήλος τύπου Richards (1987-91) και τύπου Dynamic Hip Screw (1992-2001), ο ενδομυελικός ήλος τύπου Proximal Femoral Nail (2001-03) και τύπου Trochanteric Gamma-Nail (2003-2004), ενώ σε ειδικές περιπτώσεις ασθενών χρησιμοποιήθηκε η ημιολική αρθροπλαστική του ισχίου (1995-2004). Συμπερασματικά, ο ενδομυελικός ήλος τύπου Trochanteric Gamma-Nail αποτελεί την πιο εύχρηστη και πιο ολοκληρωμένη χειρουργική θεραπεία στους ασθενείς με διατροχαντήριο κάταγμα.