Η μέθοδος της συγκλίνουσας εφευρετικότητας στη διδασκαλία της φυσικής αγωγής στο δημοτικό σχολείο

Abstract

Σκοπός της έρευνας ήταν να αξιολογηθεί η μέθοδος διδασκαλίας της συγκλίνουσας εφευρετικότητας στη ΦΑ ως προς το βαθμό συμβολής της στην ανάπτυξη των κινητικών δεξιοτήτων της πετοσφαίρισης των μαθητών, καθώς και της επίδρασης της στην εσωτερική και εξωτερική παρακίνηση και το περιστασιακό άγχος. Στην 1η έρευνα συμμετείχαν 311 μαθητές (156 αγόρια, 154 κορίτσια), ηλικίας 10-12 ετών (πέμπτης και έκτης τάξης δημοτικού), από 10 σχολεία, τα οποία χωρίστηκαν σε πειραματικά (Α=5) και ελέγχου (Β=5). Αναπτύχθηκαν 8 πλάνα μαθημάτων, στοχεύοντας στην ανάπτυξη της συγκλίνουσας σκέψης. Η αξιολόγηση των επιδράσεων της παρέμβασης έγινε με ερωτηματολόγια και κινητικά τεστ στην αρχή και στο τέλος της έρευνας. Όλες οι κλίμακες είχαν αποδεκτούς δείκτες εσωτερικής συνοχής (α>.67). Τα αποτελέσματα από την ανάλυση συνδιακύμανσης στην 1η έρευνα έδειξαν ότι: (1) τα σκορ της Α ομάδας ως προς την αναγνωρίσιμη ρύθμιση και την εξωτερική παρακίνηση ήταν χαμηλότερα σε σύγκριση με την Β ομάδα ενώ, (2) τα σκορ της απουσίας παρακίνησης ήταν υψηλότερα. Επίσης, (3) οι επιδόσεις των μαθητών της Α ομάδας ήταν υψηλότερες στα κινητικά τεστ της πετοσφαίρισης σε σύγκριση πάντα με την Β ομάδα. Στην 2η έρευνα διδάχθηκε ένα μόνο προσαρμοσμένο πλάνο μαθήματος για μία διδακτική ώρα. Τα αποτελέσματα της ανάλυσης διακύμανσης μιας κατεύθυνσης στη 2η έρευνα έδειξαν ότι τα σκορ της εξωτερικής παρακίνησης και της έλλειψης παρακίνησης ήταν χαμηλότερα από της Β ομάδας και σε σχέση με την 1η έρευνα τα αποτελέσματα ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Συμπερασματικά καταλήγουμε ότι η εφαρμογή μιας οποιασδήποτε μεθόδου διδασκαλίας απαιτεί την πλήρη γνώση της από τους καθηγητές ΦΑ για την αποτελεσματικότερη εφαρμογή των μεθόδων.