Η επίδραση της φυσικής δραστηριότητας σε μακροχρόνια ψυχικά ασθενείς με νοητική υστέρηση

Abstract

Η παρούσα μελέτη εξέτασε τις επιδράσεις ενός παρεμβατικού προγράμματος αερόβιας άσκησης και μυϊκής ενδυνάμωσης στο σωματικό βάρος, στις λειτουργικές ικανότητες και σε παραμέτρους της φυσικής κατάστασης (αερόβια ικανότητα, ισορροπία και ευκαμψία) μακροχρόνια ασθενών με νοητική υστέρηση και ψυχική ασθένεια, τα οποία διέμεναν σε οικοτροφείο Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης. Στην έρευνα συμμετείχαν 9 ένοικοι ηλικίας 50 έως 74 ετών, οι οποίοι χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, την πειραματική (η=6) και την ομάδα ελέγχου (η=3). πειραματική ομάδα συμμετείχε σε πρόγραμμα άσκησης ενώ συγχρόνως παρακολουθούσε όπως και ομάδα ελέγχου το πρόγραμμα της φυσικοθεραπείας του οικοτροφείου. Το παρεμβατικό πρόγραμμα διάρκειας 16 εβδομάδων, διεξάγονταν 3 φορές / εβδομάδα. Όλα τα άτομα συμμετείχαν στις δοκιμασίες, οι οποίες διεξήχθησαν πριν την έναρξη, στο μεσοδιάστημα και μετά τη λήξη του προγράμματος. Αξιολογήθηκε ο δείκτης μάζας σώματος (ΒΜΙ), ο έλεγχος του σώματος κατά την κίνηση (the timed up and go), ικανότητα ισορροπίας (κλίμακα Berg), αερόβια ικανότητα (6 minute walk test) και ευλυγισία (chair sit and reach), ενώ το προσωπικό φροντίδας συμπλήρωσε τον κατάλογο "Barthel index”. Από την ανάλυση των δεδομένων (2X3- repeated measures ANOVA) προέκυψε ότι πειραματική ομάδα βελτίωσε τις επιδόσεις της σε περισσότερες παραμέτρους από την ομάδα ελέγχου. Διαπιστώθηκε στατιστικά σημαντική κύρια επίδραση του παράγοντα των μετρήσεων στην ευλυγισία [F(2,i4)=6,547, ρ=0,010< 0,05] και στην ισορροπία [F(2,i4)= 6,163 ρ=0,012<0,05]. Το συμπέρασμα που προέκυψε ήταν ότι συμμετοχή των ενηλίκων ατόμων με νοητική υστέρηση και ψυχική ασθένεια σε καλά σχεδιασμένο πρόγραμμα άσκησης εξασφαλίζει τη βελτίωση της φυσικής τους κατάστασης και κατά συνέπεια την υγεία και την ικανότητα αυτοεξυπηρέτησής τους.