Η επίδραση της ασκησιογενούς μυϊκής βλάβης στη φλεγμονή, την ευαισθησία ινσουλίνης και την έκκριση λιποκυτταρινών σε νεαρές γυναίκες

Abstract

Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να ερευνήσει τις επιπτώσεις της μυϊκής βλάβης, που προκαλείται μετά από έκκεντρη άσκηση στην ευαισθησία της ινσουλίνης, στην μεταβολή των επιπέδων, αδιπονεκτίνης, βισφατίνης και ρεζιστίνης, έως και 96 ώρες μετά το πέρας της άσκησης σε υγιείς γυναίκες φυσιολογικού βάρους. Δώδεκα συμμετέχουσες ασκήθηκαν σε ένταση που αντιστοιχούσε περίπου στο 60% της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου σε καθοδικό εργόμετρο (-15%) για 45 λεπτά. Η αδιπονεκτίνη, η ρεζιστίνη, η βισφατίνη, η ινσουλίνη, η γλυκόζη, η κρεατινική κινάση (CK), ο παράγοντας νέκρωσης όγκων aTNFa, η ιντερλευκίνη-6 (IL)-6, ο καθυστερημένος μυϊκός πόνος και η ευαισθησία της ινσουλίνης (αξιολογημένη με το ΗΟΜΑ) μετρηθήκαν πριν την άσκηση και 24, 48, 72, 96 ώρες μετά το τέλος αυτής. Τα δεδομένα αναλύθηκαν με ανάλυση διακύμανσης με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις ANOVA ενώ οι συσχετίσεις του Pearson χρησιμοποιήθηκαν για να βρεθεί πιθανή σχέση μεταξύ των μεταβλητών. Δεν υπήρξαν σημαντικές μεταβολές (Ρ>0.05) για την αδιπονεκτίνη και την βισφατίνη μεταξύ των καθορισμένων χρονικών στιγμών, υπήρξε όμως μεταβολή των επιπέδων ρεζιστίνης μετά από 24 ώρες. Η ευαισθησία της ινσουλίνης μειώθηκε σημαντικά (Ρ<0.05) μετά το τέλος της άσκησης. Η IL-6 και ο TNFa αυξήθηκαν σημαντικά 24 ώρες και παρέμειναν αυξημένα μέχρι τις 72 ώρες μετά το τέλος της άσκησης. Τα αποτελέσματα αυτά υποδεικνύουν ότι η φλεγμονή που δημιουργείται μετά από έκκεντρη άσκηση δεν επιφέρουν σημαντικές μεταβολές στα επίπεδα αδιπονεκτίνης και βισφατίνης μέχρι και 96 ώρες μετά το τέλος της. Τα επίπεδα της ρεζιστίνης αυξάνονται μετά το δεύτερο εικοσιτετράωρο και επανέρχονται στην αρχική τους τιμή μετά από 72 ώρες . Τέλος, φαίνεται πως η αδιπονεκτίνη, η ρεζιστίνη και η βισφατίνη δεν σχετίζονται με την ευαισθησία της ινσουλίνης.