Η επίδραση του βαθμού παχυσαρκίας στην εκδήλωση οξειδωτικού στρες

Abstract

Σκοπός: Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να εξετάσει πως υπομέγστη αερόβια άσκηση είναι δυνατό να μεταβάλει σημαντικούς δείκτες οξειδωτικού στρες και πως αυτοί επηρεάζονται από το επίπεδο του σωματικού βάρους. Μέθοδος: Στη μελέτη συμμετείχαν 24 υγιείς εθελοντές (21 ± 1,8 ετών). Τα άτομα αυτά εντάχθηκαν σε μία από 3 ερευνητικές ομάδες (Ν = 8/ομάδα) με βάση το δείκτη μάζας σώματος (ΔΣΜ) και το ποσοστό σωματικού λίπους (ΠΣΛ): α) ομάδα φυσιολογικού βάρους (Φ.Β, ΔΣΜ 21-25, ΠΣΛ < 18%), β) ομάδα υπέρβαρων ατόμων (Υ, ΔΣΜ 25,1-30, ΠΣΛ 18,1-30%), και γ) ομάδα παχυσάρκων (Π, ΔΣΜ > 30, ΠΣΛ > 30%). Μετά τον προσδιορισμό της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VC>2max), οι συμμετέχοντες ασκήθηκαν στο κυκλοεργόμετρο σε ένταση ίση με το 75% της V02max μέχρι εξάντλησης. Πριν και μετά το τέλος της άσκησης συλλέχθηκε αίμα για την μέτρηση δεικτών οξειδωτικού στρες όπως TBARS, Πρωτεϊνικά καρβονύλια (PC), Ολική αντιοξειδωτική ικανότητα (TAC), Καταλάση (CAT), τις δυο μορφές της Γλουταθειόνης (GSH και GSSG) αλλά και στον αριθμητικό τους λόγο . Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα αναλύθηκαν με την ανάλυση διακύμανσης με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις. Στην συνθήκη ελέγχου (κατάσταση ηρεμίας) δεν βρέθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των 3 πειραματικών ομάδων. Η άσκηση προκάλεσε σημαντική αύξηση (ρ < 0,05) των δεικτών του οξειδωτικού στρες κυρίως στα παχύσαρκα άτομα. Επίσης οι μεταβολές των TBARS και της TAC βρέθηκαν σημαντικά αυξημένες (ρ< 0,05) μετά την άσκηση στους παχύσαρκους, σε σχέση με τα φυσιολογικού βάρους άτομα. Συμπεράσματα: Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μία υπομέγιστη δοκιμασία αερόβιας άσκησης στο 75% της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου, επιφέρει σημαντικές μεταβολές στα επίπεδα δεικτών του οξειδωτικού στρες ανάλογα με το επίπεδο του σωματικού βάρους.