Η έκφραση της κινητικής δημιουργικότητας μέσω διαφορετικών τύπων οδηγιών

Abstract

Οι λεκτικές υποδείξεις ή ερωτήσεις είναι μεταξύ άλλων, ένας από τους τρόπους παροχής ερεθίσματος (Chen & Cone 2003), που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας παιδαγωγός για την παρουσίαση ενός κινητικού θέματος ή προβλήματος. Σύμφωνα με τις Mayesky, (1998) και Pica, (2000) ένας τύπος ερώτησης που επεκτείνει την δημιουργική σκέψη ενός παιδιού, ξεκινά με τον ακόλουθο τρόπο: «Με πόσους διαφορετικούς τρόπους...;» Αυτή η τεχνική διδασκαλίας χρησιμοποιήθηκε στην παρούσα έρευνα και η συγκεκριμένη πρόταση δομήθηκε με τρεις διαφορετικούς τρόπους ως: καταφατική πρόταση, καταφατική πρόταση με θετική πρόκληση και ερωτηματική πρόταση. Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν να εξετάσει την επίδραση των παραπάνω τριών τύπων λεκτικών οδηγιών στην αποκλίνουσα κινητική ικανότητα παιδιών προσχολικής ηλικίας. Η αποκλίνουσα κινητική ικανότητα μπορεί να παρατηρηθεί μέσω δύο εκ των τριών μετρήσεων της κινητικής δημιουργικότητας - την ευχέρεια και την ευελιξία - και αυτά ήταν τα κριτήρια που χρησιμοποιήθηκαν για την αξιολόγηση της σε δυο βασικές κινητικές δεξιότητες, το τρέξιμο και την αναπήδηση. Το τελικό δείγμα αποτελούνταν από 54 παιδιά (27 αγόρια και 27 κορίτσια) που επιλέχθηκαν τυχαία από 4 νηπιαγωγεία της Θεσσαλονίκης. Η αξιολόγηση της κινητικής δημιουργικότητας βασίστηκε στην πρώτη δοκιμασία της δέσμης TCAM (Thinking Creatively in Action and Movement) του Torrance (1981) και καταγράφηκε μέσω βιντεοσκόπησης σε ειδικά πρωτόκολλα αξιολόγησης. Χρησιμοποιήθηκε για κάθε μια από τις εξαρτημένες μεταβλητές (ευχέρεια - ευελιξία), ανάλυση διακύμανσης 2X3 (φύλο X τύποι οδηγιών) με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις στον τελευταίο παράγοντα, ξεχωριστά για κάθε μια από τις βασικές κινητικές δεξιότητες, για να εξακριβωθεί εάν υπάρχουν σημαντικές διαφορές στην αποκλίνουσα κινητική ικανότητα των παιδιών προσχολικής ηλικίας. Τα αποτελέσματα και στην ευχέρεια και στην ευελιξία, έδειξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των τριών τύπων οδηγιών για το τρέξιμο (F2,io4= 24,099, ρ<.05, and F2,io4= 21,852, ρ<.05) και για τις αναπηδήσεις (F2,io4= 14,318, ρ<.05 and F2,io4= 21,852, ρ <05) αντίστοιχα. Με περαιτέρω αναλύσεις contrasts και για τις δυο δεξιότητες, φάνηκε πως τα παιδιά απόδοσαν υψηλότερα σκορ και στην ευχέρεια και στην ευελιξία, όταν έλαβαν τον δεύτερο τύπο οδηγίας - καταφατική πρόταση με θετική πρόκληση. Όσον αφορά τον παράγοντα του φύλου, δεν διαπιστώθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ αγοριών και κοριτσιών, σε κανένα από τα δύο κριτήρια. Από τα αποτελέσματα φάνηκε, πως έστω και μία απλή αλλά επιτηδευμένη οδηγία, μπορεί να βοηθήσει και να εκμαιεύσει την έκφραση της δημιουργικότητας.