Η σχέση της επιθετικότητας, των προσωπικών προσανατολισμών και της εξωτερικής-εσωτερικής παρακίνησης των μαθητών στο μάθημα της Φυσικής Αγωγής

Abstract

Σκοπός της εργασίας ήταν να διερευνηθεί η σχέση μεταξύ της επιθετικότητας, των προσωπικών προσανατολισμών και της εσωτερικής-εξωτερικής παρακίνησης μαθητών γυμνασίου καθώς και οι διαφορές αυτών ως προς το φύλο και την τάξη. Στην έρευνα συμμετείχαν 176 μαθητές γυμνασίου (84 αγόρια, 92 κορίτσια) ηλικίας 12-15 ετών (Μ.Τ. = 13.53 ± 1.06). Η μέτρηση πραγματοποιήθηκε με τη χρήση των παρακάτω κλιμάκων: α) Κλίμακα ικανοποίησης από το μάθημα (Duda & Nicholls, 1992), β) Κλίμακα προσπάθειας, διασκέδασης, ψυχική πίεσης (McAuley, Duncan & Tammen, 1989), γ) Κλίμακα φάσματος επικίνδυνων ενεργειών (Continuum of Injurious Acts) της Bredemeier (1985), δ) Κλίμακα προσωπικών προσανατολισμών (Duda. 1989), ε) Κλίμακα αντίληψης αθλητικής ικανότητας (Fox & Corbin, 1989) και στ) Εσωτερική-εξωτερική παρακίνηση σε επίπεδο χώρου (Contextual motivation) του Vallerand (1997). Όλες οι κλίμακες είχαν αποδεκτούς δείκτες εσωτερικής συνοχής (α>.60). Ανάλυση διακύμανσης έγινε προκειμένου να εξεταστούν οι διαφορές με βάση το φύλο και την τάξη. Δεν υπήρξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές λόγω τάξης, ωστόσο διαπιστώθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές ως προς το φύλο στην διασκέδαση στο μάθημα, στο μη φυσικό εκφοβισμό αντιπάλου, στο φυσικό εκφοβισμό αντιπάλου, στην αντίληψη αθλητικής ικανότητας και στην έλλειψη παρακίνησης, με τα αγόρια να έχουν υψηλότερα σκορ από τα κορίτσια. Ο μη φυσικός εκφοβισμός αντιπάλου παρουσίασε στατιστικά θετική σημαντική συσχέτιση με τον φυσικό εκφοβισμό αντιπάλου, την εξωτερική παρακίνηση, την έλλειψη παρακίνησης και την ψυχική πίεση, ενώ αρνητική συσχέτιση με την ικανοποίηση από το μάθημα. Επίσης ο φυσικός εκφοβισμός αντιπάλου παρουσίασε στατιστικά σημαντική συσχέτιση με την έλλειψη παρακίνησης. Συμπερασματικά από τις αναλύσεις των αποτελεσμάτων διαπιστώθηκε ότι όσο οι μαθητές βρίσκουν το μάθημα πιο ενδιαφέρον έχουν μικρότερη πιθανότητα να εκφοβίσουν τον αντίπαλο μη φυσικά. Η έλλειψη παρακίνησης και η ψυχική πίεση, μπορούν να οδηγήσουν στο φυσικό εκφοβισμό του αντιπάλου ενώ όταν υπάρχει εσωτερική παρακίνηση και προσανατολισμός στη μάθηση έχουν αρνητική στάση προς τη μη φυσική επιθετικότητα. Όταν επίσης οι μαθητές δέχονται ψυχική πίεση και έχουν έλλειψη παρακίνησης προσανατολίζονται στη μάθηση και όταν έχουν εξωτερική παρακίνηση προσανατολίζονται στο εγώ. Τέλος, όσο υπάρχει εξωτερική παρακίνηση, ψυχική πίεση και έλλειψη παρακίνησης οι μαθητές δεν παρακινούνται εσωτερικά δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα οφέλη που μπορούν να αποκομίσουν από το μάθημα Φυσικής Αγωγής και συνεπώς δεν νιώθουν ικανοποίηση.