Η επίδραση της ενεργητικής και παθητικής αποκατάστασης στα επίπεδα του γαλακτικού οξέος έπειτα από έντονη άσκηση

Abstract

Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν να εξετάσει την επίδραση της ενεργητικής και παθητικής αποκατάστασης στα επίπεδα γαλακτικού οξέος του αίματος έπειτα από τεστ αερόβιας ικανότητας (V02max) και αναερόβιας ισχύος (Wingate test). Στην έρευνα συμμετείχαν 8 άνδρες ηλικίας 19-29 ετών (Μη= 22,6 + 2.9), βάρους 63-88kg (Μρ=76,6±3,8), ύψους 171-184cm (Μυ=176,9±8,8) και σωματικό λίπος 12-20% (Μλ=16,4±0,8). Όλοι οι συμμετέχοντες πραγματοποίησαν τέσσερις δοκιμασίες, δύο δοκιμασίες για τον προσδιορισμό της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (V02max) και δύο δοκιμασίες για τον προσδιορισμό της μέγιστης αναερόβιας ισχύος (Wingate). Σε δύο εκ των τεσσάρων δοκιμασιών (μετά το τέλος της V02max και του Wingate) οι δοκιμαζόμενοι πραγματοποίησαν ενεργητική αποκατάσταση (10 λεπτά ποδηλασία, 50% V02max) ενώ στις άλλες δύο πραγματοποίησαν παθητική αποκατάσταση (10 λεπτά κάθονταν στο εργαστήριο). Πριν την κάθε δοκιμασία, 3, 18 και 63 λεπτά μετά το τέλος της δοκιμασίας πραγματοποιήθηκαν αιμοληψίες τριχοειδικού αίματος για τον προσδιορισμό του γαλακτικού οξέος. Η ανάλυση τριπλής διακύμανσης με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις (ANOVA Repeated) για τις τιμές του γαλακτικού οξέος έδειξε ότι υπήρξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές για το είδος του τεστ (ρ<0.01), με τις τιμές του γαλακτικού οξέος να είναι σημαντικά μεγαλύτερες μετά από τη δοκιμασία Wingate σε σχέση με τη V02max (18.00 mM vs. 10.06 mM), οριακά σημαντικές διαφορές (ρ = 0.07) για το είδος αποκατάστασης (ενεργητική = 1.73 mM vs. παθητική = 3.16 mM) και στατιστικά σημαντικές διαφορές (ρθ.001) για τον χρόνο. Τα παραπάνω αποτελέσματα επιβεβαιώνουν ότι η δοκιμασία Wingate επιβαρύνει περισσότερο το γλυκολυτικό μηχανισμό παραγωγής ενέργειας σε σχέση με τη δοκιμασία V02max ενώ φαίνεται πως η ενεργητική αποκατάσταση μπορεί να αποβεί περισσότερο ωφέλιμη όσον αφορά την απομάκρυνση του γαλακτικού οξέος μία ώρα μετά το τέλος της έντονης άσκησης.