Κατοικήσιμο μόρφωμα 11/09

Abstract

Αποδομώντας το παλιμπαιδιστικό σχηματικό σπιτάκι, ανοίγονται νέα πεδία ως προς την έννοια της κατοίκησης. Μετά από πολλαπλά πειράματα και επιμέρους έρευνες, βασισμένες σε συγκεκριμένες θεωρίες και διαρκείς αναφορές στην επιστήμη, την κοινωνιολογία, την φιλοσοφία και την αρχιτεκτονική, καταλήγω σε μια συγκεκριμένη θεωρία περί χώρου. Αν επικεντρωθούμε στον άνθρωπο του Husserl, που αγκαλιάζει τον χώρο με το “σώμα” του, αν προσαρμόσουμε τον modulor του LeCorbusier στις σύγχρονες διατάσεις του, αν μεταφέρουμε το “χαρούμενο χώρο” με τις γωνιές του σπιτιού του Bachelard στους οργανωμένους κατασκευασμένους τόπους του Heidegger, χωρίς να παραβλέψουμε τα ατομικά “αλλού" που ενυπάρχουν στον χώρο όπως επέκταση της απαράμιλλης μεταβλητότητας του χώρου, τίθενται οι βασικές σταθερές σχεδιασμού της σύνθεσης. Η σύνθεση που προτείνω είναι μια από τις πιθανές λύσεις στην προβληματική που θέτω. Τελικά, μετά από επεξεργασία και διάφορους πειραματισμούς, καταλήγω σε σένα “μαγικό χαλί” σε κλίμακα ένα προς ένα. Το μόρφωμα που συνθέτω είναι ένα κατοικήσιμο εργαλείο που ευθύνεται στον άνθρωπο - “σώμα” και δεν περιμένει παρά να γίνει customized ξανά. Πρόκειται για μια πρωτόλεια εργονομική συσκευή που συνεχώς μεταβάλλεται και προσαρμόζεται στις εκάστοτε δραστηριότητες. Τελικά το αποδομημένο σπιτάκι μου, μοιάζει με ένα τοπίο που ακολουθεί, απευθύνεται, εξαρτάται, περιγράφει το “σώμα”.