Μοριακή ανάλυση των απλότυπων του παράσιτου leismania σε ανθρώπινο πληθυσμό της Θεσσαλίας

Abstract

Η λεϊσμανίαση αποτελεί παρασιτική νόσο που ενδημεί σε τροπικές και υποτροπικές χώρες, αλλά και σε χώρες της νότιας Ευρώπης. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται γεωγραφική επέκταση της νόσου, με αυξημένο αριθμό περιπτώσεων στις περισσότερες ενδημικές περιοχές, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας. Προδιαθεσικούς παράγοντες νόσησης αποτελούν ο υποσιτισμός, η φυσική εξασθένηση όπως και η προσβολή από τον ιό ΗIV, για τον οποίο η λεϊσμανίαση (και συγκεκριμένα η σπλαχνική μορφή της), αποτελεί ευκαιριακή λοίμωξη. Κύριος ξενιστής του παρασίτου είναι ο σκύλος, αλλά και άλλα κατοικίδια και άγρια ζώα, καθώς και ο άνθρωπος. Η λεϊσμανίαση μεταδίδεται με το τσίμπημα φλεβοτόμων σκνιπών. Χαρακτηρίζεται από μία ποικιλία κλινικών συνδρόμων, με σοβαρότερο τη σπλαγχνική λεϊσμανίαση. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η μελέτη, με τη χρήση μοριακών τεχνικών, των διαφοροποιήσεων των μολυσματικών παραγόντων που μεταδίδουν τη Leishmania στον άνθρωπο. Στα πλαίσια αυτά πραγματοποιήθηκε έλεγχος ανθρώπων που έχουν μολυνθεί με τη νόσο στην περιοχή της Θεσσαλίας. Τμήμα της μικρής υπομονάδας της ριβοσωμικής περιοχής της Leishmania ενισχύθηκε και στη συνέχεια η πρωτοδιάταξη της αλληλουχίας αναλύθηκε προκειμένου να διαπιστωθεί το υποείδος του παρασίτου που ευθυνόταν για την ασθένεια. Τα αποτελέσματα των αναλύσεων, έδειξαν πως δεν υπάρχει διαφοροποίηση στους μολυσματικούς παράγοντες που μεταδίδουν τη νόσο στη χώρα μας, ενώ το υποείδος που βρέθηκε να ευθύνεται για τη νόσο (L infantum) είναι αυτό που ευθύνεται για την μετάδοση της νόσου και στους σκύλους της περιοχής.