Αποτελεσματικότητα ενός προγράμματος εξάσκησης αυτοδιαλόγου στην εκτέλεση δεξιότητας υδατοσφαίρισης

Abstract

Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν να εξετάσει εάν διαφορετικοί τύποι αυτοδιαλόγου εξυπηρετούν διαφορετικές λειτουργίες. Στην έρευνα συμμετείχαν 21 φοιτήτριες με μέσο όρο ηλικίας 20.40 χρόνια. Στο αρχικό στάδιο της έρευνας (1η μέρα), οι συμμετέχουσες αξιολογήθηκαν σε μία δεξιότητα υδατοσφαίρισης. Για τις επόμενες τρεις μέρες εξασκήθηκαν σε δεξιότητες κολύμβησης με τη χρήση διάφορων μορφών αυτοδιαλόγου. Τέλος (5η μέρα), οι συμμετέχουσες εξετάστηκαν και πάλι στη δεξιότητα της υδατοσφαίρισης, αυτή τη φορά με τη χρήση αυτοδιαλόγου συγκέντρωσης και ρύθμισης άγχους. Μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης οι συμμετέχουσες συμπλήρωσαν το Ερωτηματολόγιο Λειτουργιών του Αυτοδιαλόγου (Χατζηγεωργιάδης, Θεοδωράκης, & Χρόνη, 2004). Επαναλαμβανόμενες μετρήσεις ανάλυσης διακύμανσης έδειξαν ότι σύμφωνα με τις αντιλήψεις των συμμετεχόντων ο αυτοδιάλογος ρύθμισης άγχους είχε μεγαλύτερη επίδραση στη ρύθμιση του άγχους από τον αυτοδιάλογο συγκέντρωσης. Επιπλέον, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι όσον αφορά τη συγκέντρωση, την προσπάθεια, την αυτοπεποίθηση και τον αυτοματισμό, η επίδραση των δύο μορφών αυτοδιαλόγου δε διέφερε. Τέλος, επαναλαμβανόμενες μετρήσεις ανάλυσης διακύμανσης για κάθε τύπο αυτοδιαλόγου έδειξαν, ότι και οι δύο μορφές αυτοδιαλόγου βοήθησαν κυρίως στη βελτίωση της αυτοσυγκέντρωσης. Συμπερασματικά, τα αποτελέσματα της έρευνας υποστηρίζουν, ότι η χρήση διαφορετικών τύπων αυτοδιαλόγου, μπορούν να εξυπηρετούν διαφορετικές λειτουργίες ανάλογα με τη μορφή του αυτοδιαλόγου που χρησιμοποιείται.