Σύγκριση δύο παρεμβατικών προγραμμάτων άσκησης στο νερό και στο έδαφος σε άτομα με λειτουργική αστάθεια στην ποδοκνημική άρθρωση

Abstract

Σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν να εντοπίσει τα λειτουργικά ελλείμματα που πιθανά παραμένουν μετά από ένα διάστρεμμα της ποδοκνημικής άρθρωσης σε φοιτητές και φοιτήτριες του ΤΕΦΑΑ και να εξετάσει πότε ένα παρεμβατικό πρόγραμμα άσκησης είναι πιο αποτελεσματικό στην εξάλειψη αυτών των ελλειμμάτων, όταν εκτελείται μέσα στο νερό ή έξω από αυτό; Το δείγμα αποτέλεσαν 36 άτομα με λειτουργική αστάθεια στην ποδοκνημική τους άρθρωση, οι οποίοι χωρίστηκαν σε 2 πειραματικές ομάδες (Ν=26) και την ελέγχου (Ν=10). Οι πειραματικές ομάδες είχαν συχνότητα εξάσκησης 3 φορές την εβδομάδα και ακολούθησαν το ίδιο παρεμβατικό πρόγραμμα, ημερήσιας διάρκειας 20 λεπτών και για χρονικό διάστημα 4 εβδομάδων. Η διαφοροποίηση των πειραματικών ομάδων ήταν στο περιβάλλον εκτέλεσης του προγράμματος. Η μια ομάδα το εκτελούσε στο νερό και η άλλη στο έδαφος. Οι αξιολογήσεις του δείγματος πραγματοποιήθηκαν πριν, ενδιάμεσα και μετά την ολοκλήρωση προγράμματος. Αυτές περιελάμβαναν α) την αξιολόγηση της ισορροπίας στο Biodex Stability System, και β) την λειτουργική ικανότητα με την εκτέλεση των τεστ : «φιγούρα του 8», «άλμα τριπλούν», «άλμα σε μήκος», ισορροπία σε σανίδες, τροποποιημένο τεστ της Bass για δυναμική ισορροπία. Για την στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων χρησιμοποιήθηκε η ανάλυση διακύμανσης Anova και Anova για επαναλαμβανόμενες μετρήσεις. Η ανάλυση των αποτελεσμάτων έδειξε ότι α) και στις 2 παρεμβατικές ομάδες υπήρξε σημαντική βελτίωση της ιδιοδεκτικής ικανότητας της τραυματισμένης ποδοκνημικής άρθρωσης, β) υπήρξε βελτίωση της λειτουργικής ικανότητας και ιδιοδεκτικότητας και γ) στις τελικές αξιολογήσεις δεν υπήρξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ υγιούς και της τραυματισμένης ποδοκνημικής άρθρωσης. Συμπερασματικά, η εκτέλεση ασκήσεων ισορροπίας στο έδαφος ή στο νερό, βελτιώνει την λειτουργική αστάθεια της τραυματισμένης άρθρωσης.