Χρονοεξαρτώμενες μεταβολές δεικτών οξειδωτικού στρες μετά από οξεία αερόβια άσκηση

Abstract

Σκοπός: Ήταν να ερευνηθούν οι χρονοεξαρτώμενες μεταβολές δεικτών του οξειδωτικού στρες κάνοντας επαναλαμβανόμενες δειγματοληψίες στη διάρκεια του 24ώρου μετά από οξεία αερόβια άσκηση. Μέθοδος: Έντεκα απροπόνητοι άντρες συμμετείχαν σε δυο συνθήκες. Κατά τη συνθήκη άσκησης, οι εθελοντές έτρεξαν για 45 λεπτά σε διάδρομο στο 70-75% της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VO2 max) και στη συνέχεια αυξήθηκε η ένταση στο 90% της VO2 max μέχρι να εξαντληθούν. Κατά τη συνθήκη ελέγχου οι εθελοντές αναπαύονταν. Δείγματα αίματος λήφθηκαν πριν, αμέσως μετά, και στις 0.5, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 8, 10 και 24 ώρες μετά την άσκηση. Δείκτες που μετρήθηκαν: Ανηγμένη γλουταθειόνη (GSH), οξειδωμένη γλουταθειόνη (GSSG), GSH/GSSG, ουσίες που αντιδρούν με θειοβαρβιτουρικό οξύ (TBARS), πρωτεϊνικά καρβονύλια (PC), δραστικότητα καταλάσης και ολική αντιοξειδωτική ικανότητα (TAC). Αποτελέσματα: Η GSH και ο λόγος μειώθηκαν για 5-h μετά την άσκηση κορυφώνοντας στις 2-h (-63% και -73%, αντίστοιχα). Η GSSG αυξήθηκε από τις 0,5-h έως τις 4-h ώρες μετά την άσκηση και κορύφωσε στις 2-h (39%). Τα TBARS αυξήθηκαν για 3-h μετά την άσκηση κορυφώνοντας στη 1-h (123%). Τα PC αυξήθηκαν από τις 0,5-h μετά την άσκηση μέχρι τις 8-h, εμφανίζοντας τη μέγιστη συγκέντρωση τους στις 4-h (96%). Η δραστικότητα της καταλάσης αυξήθηκε αμέσως μετά την άσκηση (50%) και για 1 -h. Η TAC αυξήθηκε για 3-h μετά την άσκηση κορυφώνοντας στις 2-h (21%). Συμπέρασμα: Το ευνοϊκότερο χρονικό σημείο μετά την άσκηση για δειγματοληψία σε απροπόνητα άτομα είναι: αμέσως μετά την άσκηση για την καταλάση, Ι-h για τα TBARS, 2-h για τις TAC, GSH και GSSG καθώς και 4-h μετά για τα PC.