Μελέτη της προσαρμογής φυσικών πληθυσμών του δάκου της ελιάς (Bactrocera oleae) σε εργαστηριακές συνθήκες

Abstract

Ο δάκος της ελιάς Bactrocera oleae, είναι το πλέον καταστροφικό παράσιτο της ελιάς. Η καταπολέμησή του γίνεται κυρίως με τη χρήση χημικών εντομοκτόνων, η εκτεταμένη χρήση τους όμως έχει αυξήσει το κόστος παραγωγής, έχει μειώσει την αποτελεσματικότητά τους εξαιτίας της ανάπτυξης ανθεκτικότητας και επιβαρύνει συσωρευτικά το οικοσύστημα. Εναλλακτικά είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν η Τεχνική Στείρων Εντόμων (SIT), με περιορισμένη επιτυχία. Αυτό οφειλόταν κυρίως στη χαμηλή ανταγωνιστικότητα των μαζικά εκτρεφόμενων στείρων αρσενικών σε σύγκριση με τα αρσενικά στη φύση. Τον τελευταίο καιρό γίνονται προσπάθειες στο Ισραήλ να αναπτυχθεί ένας ισχυρός και ανταγωνιστικός εργαστηριακός πληθυσμός μαζικής εκτροφής. Είναι συνεπώς μεγάλης σημασίας η προσπάθεια κατανόησης του εύρους της γενετικής προσαρμογής. Οι μικροδορυφορικοί δείκτες αποτελούν τα πλέον κατάλληλα εργαλεία για τέτοιου είδους αναλύσεις. Στην παρούσα εργασία έγινε προσπάθεια να καθοριστεί ο βαθμός της γενετικής διαφοροποίησης του εργαστηριακού στελέχους σε σχέση με τον ιδρυτικό πληθυσμό. Και εν συνεχεία να καθοριστεί ο τύπος και η συχνότητα των εμπλουτισμών που απαιτούνται, με σκοπό την αύξηση του επιπέδου αποτελεσματικής σύζευξης με τα άτομα των φυσικών πληθυσμών, καθώς και η σύνδεση των μικροδορυφορικών γενετικών τόπων με περιοχές του γονιδιώματος που σχετίζονται με την προσαρμογή του πληθυσμού στις εργαστηριακές συνθήκες, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη χρήσιμων μοριακών δεικτών ελέγχου χαρακτήρων "αγρίου πληθυσμού καθώς και επιτυχούς σύζευξης.