Επίδραση διαφορετικών μεθόδων ενεργητικής και παθητικής αποκατάστασης στην απόδοση νεαρών κολυμβητών σε επαναλαμβανόμενες προσπάθειες μέγιστης έντασης

Abstract

Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να εξετάσει την επίδραση διαφορετικών μεθόδων ενεργητικής και της παθητικής αποκατάστασης στην απόδοση νεαρών κολυμβητών σε προσπάθειες μέγιστης έντασης. Δώδεκα προπονημένοι κολυμβητές και κολυμβήτριες ηλικίας 12.2±1.0 ετών, εκτέλεσαν οκτώ προσπάθειες 25m με μέγιστη ένταση και ενδιάμεσο διάλειμμα 50sec. Έξι λεπτά αργότερα οι συμμετέχοντες εκτέλεσαν δύο προσπάθειες 50m με μέγιστη ένταση και διάλειμμα ανάμεσα στις προσπάθειες έξι λεπτά. Στη διάρκεια όλων των διαλειμμάτων και σε τρεις διαφορετικές δοκιμασίες οι κολυμβητές παρέμειναν αδρανείς (ΠΑΘ) ή κολύμπησαν με ένταση 50% της ταχύτητας των 100m χρησιμοποιώντας ενεργητική ελεύθερη κολύμβηση (ΕΝΕ) ή ενεργητική ύπτια κολύμβηση (ΕΝΥ). Η συγκέντρωση γαλακτικού προσδιορίστηκε φωτομετρικά σε δείγμα αίματος που ελήφθη από το δάχτυλο. Η απόδοση στην απόσταση των 25m ήταν καλύτερη στην ΠΑΘ συγκριτικά με την ΕΝΕ και ΕΝΥ δοκιμασίες (ΠΑΘ: 15.83±0.87, ΕΝΥ: 16.12±1.0, ΕΝΕ: 16.21±0.86s, ρ<.05). Δεν εμφανίστηκαν διαφορές μεταξύ των δοκιμασιών στην απόδοση στις προσπάθειες των 50m (ρ>.05). Η συγκέντρωση γαλακτικού ήταν αυξημένη στην ΠΑΘ συγκριτικά με την ΕΝΕ και την ΕΝΥ δοκιμασίες (ρ<.05). Συμπερασματικά, η ενεργητική αποκατάσταση μπορεί να εφαρμόζεται ανάμεσα σε προσπάθειες 50m όταν το διάλειμμα αποκατάστασης είναι μεγάλο (π.χ. 6 λεπτά) και πρέπει να αποφεύγεται όταν χρησιμοποιούνται μικρά διαλείμματα (π.χ. 50sec) σε επαναλαμβανόμενες προσπάθειες 25m που εκτελούνται με μέγιστη ένταση.