Επιδράσεις αλδοστερόνης και αντιδιουρητικής ορμόνης στη διαπερατότητα του υπεζωκότα

Abstract

Στην παρούσα μελέτη εξετάσθηκε η δράση της αλδοστερόνης και της αντιδιουρητικής ορμόνης στη διαμεσοθηλιακή ηλεκτρική αντίσταση (RTM) του σπλαγχνικού και τοιχωματικού υπεζωκότα προβάτου. Δείγματα υπεζωκότα προβάτου μεταφέρθηκαν στο εργαστήριο εντός 30 λεπτών από το θάνατο του ζώου, σε εμπλουτισμένο με οξυγόνο διάλυμα Krebs-Ringer και σε θερμοκρασία 4°C. Ο υπεζωκότας τοποθετήθηκε σε συσκευή τύπου Ussing και έγιναν ηλεκτρικές μετρήσεις. Η Rtm αυξήθηκε ταχέως σε όλα τα δείγματα που εξετάσθηκαν ένα λεπτό μετά την προσθήκη της αλδοστερόνης. Για το σπλαγχνικό υπεζωκότα, η RTm του ιστού αναφοράς των πειραμάτων ελέγχου της αλδοστερόνης μετρήθηκε 22,90±0,78Ωαη . Ένα λεπτό μετά την έκθεση στην ορμόνη, η RTM της έσω επιφάνειας (προς την υπεζωκοτική κοιλότητα) αυξήθηκε σε 29,11±1,04Ωαη~ και η RTm της έξω επιφάνειας (προς το διάμεσο ιστό) σε 29,17±1,10Ωαη“. Για τον τοιχωματικό υπεζωκότα, η RTM του ιστού αναφοράς μετρήθηκε 20,16±1,08Ωαη2, αλλά ένα λεπτό μετά την επίδραση του στεροειδούς, η Rtm της έσω επιφάνειας αυξήθηκε σε 29,09±0,99ΩαΐΓ και η RTm της 2 r r έξω επιφάνειας σε 28,00±1,05Ωα'η . Η αύξηση αυτή παρέμενε στατιστικά σημαντική για 45-60 λεπτά και ήταν δοσοεξαρτώμενη. Η Rtm αυξήθηκε επίσης ταχέως, σε όλα τα δείγματα που εξετάσθηκαν ένα λεπτό μετά την προσθήκη της αντιδιουρητικής ορμόνης. Για το σπλαγχνικό υπεζωκότα, η Rtm του ιστού αναφοράς -λ της αντιδιουρητικής μετρήθηκε 20,80±0,95Ωατι , αλλά ένα λεπτό μετά την έκθεση στην ορμόνη, η RTM της έσω επιφάνειας αυξήθηκε σε 24,01±1,04Ωαη“ και η RTM της έξω επιφάνειας σε 25,90±1,10Ωαυ . Για τον τοιχωματικό υπεζωκότα, η RTM του ιστού αναφοράς μετρήθηκε 20,49±0,80Ωαη , αλλά ένα λεπτό μετά την επίδραση του πεπτιδίου, η Rtm τόσο της έσω, όσο και της έξω επιφάνειας αυξήθηκε σε 22,78±0,99Ωαη . Η αύξηση αυτή παρέμενε στατιστικά σημαντική για 20-60 λεπτά και ήταν δοσοεξαρτώμενη. Οι παραπάνω μεταβολές φαίνεται να συμβαίνουν μέσω ενεργοποίησης της αντλίας Na'-Κ'-ΛΤΡάσης, διάνοιξης διαύλων ιόντων Na+, Ca+2 και ανταλλαγής Na+-H+, αφού μελετώντας την επίδραση των αναστολέων ιόντων ουαμπάΐνη και αμιλορίδη, ανέστειλλαν άλλοτε μερικώς και άλλοτε πλήρως τη δράση των ορμονών. Η χρήση του αναστολέα της συνθετάσης του οξειδίου του αζώτου L-NAME ανταγωνιζόταν τη δράση της αλδοστερόνης και της αντιδιουρητικής ορμόνης στον υπεζωκότα. Επομένως, στην αύξηση της διαμεσοθηλιακής αντίστασης του υπεζωκότα και από τις δύο ορμόνες, πιθανώς συμμετέχει η γρήγορη απελευθέρωση οξειδίου του αζώτου στον ιστό. Ο κλασσικός στεροειδικός αναστολέας σπειρολακτόνη, εξετάσθηκε μόνος του και σε συνδυασμό με την αλδοστερόνη, χωρίς να μπορέσει να αναστείλλει πλήρως την άμεση δράση της, γεγονός που υποδηλώνει την ταχεία, μη γονιδιακή επίδραση της ορμόνης στον υπεζωκότα. Επίσης, ο χρόνος δράσης της αντιδιουρητικής ορμόνης στον υπεζωκότα, ο οποίος είναι άμεσος και με διάρκεια, φαίνεται να εξαρτάται τόσο από την παρακυττάρια, όσο και από τη διακυττάρια δράση των πεπτιδικών ορμονών, ενεργοποιώντας πιθανώς Vi και V2 υποδοχείς. Συμπερασματικά, τόσο η αλδοστερόνη, όσο και η αντιδιουρητική ορμόνη αυξάνουν τη διαμεσοθηλιακή αντίσταση του υπεζωκότα προβάτου, τροποποιώντας με αυτόν τον τρόπο τη διαπερατότητά του. Η αλλαγή της διαπερατότητας των μεσοθηλιακών κυττάρων, από τα οποία αποτελείται ο υπεζωκότας, επηρεάζει την ανταλλαγή νερού και ηλεκτρολυτών, οδηγώντας σε διακίνηση του υπεζωκοτικού υγρού. Η πιθανή αύξηση του υγρού εντός της υπεζωκοτικής κοιλότητας επάγει ενδεχομένως την έναρξη ανάπτυξης υπεζωκοτικών συλλογών.