Η επίδραση δύο διαφορετικών πρωτοκόλλων διαλειμματικής προπόνησης στην αερόβια ικανότητα νεαρών ποδοσφαιριστών κατά την διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου

Abstract

Σκοπός της έρευνας ήταν να διερευνήσει την αποτελεσματικότητα δύο διαφορετικών διαλειμματικών μεθόδων προπόνησης, της μικρής διάρκειας (15s-15s) και της ακραίας μικρής διάρκειας (6s-30s), όσον αφορά στη βελτίωση της αερόβιας ικανότητας νεαρών ποδοσφαιριστών κατά την διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου. Στην παρούσα έρευνα πήραν μέρος τριάντα τρεις μέτρια προπονημένοι ποδοσφαιριστές της ίδιας ομάδος. Οι συμμετέχοντες αφού υποβλήθηκαν σε μέγιστο τεστ εργοσπιρομετρικού ελέγχου χωρίστηκαν σε τρεις ισοδύναμες ομάδες, Α (ομάδα ελέγχου n=ll), Β (ομάδα παρέμβασης 15s-15s, n=ll) και Γ (ομάδα παρέμβασης 6s-30s, n=ll). Οι ομάδες ακολούθησαν παρόμοιο προπονητικό πρόγραμμα, με μόνη διαφορά την επιπρόσθετη διαλειμματική άσκηση, για ένα διάστημα δέκα εβδομάδων. Στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα της Β ομάδας προστίθονταν δύο διαλειμματικές ασκήσεις (6 -8επ.*158εο)*3σετ. στο 120% vV02max με 15sec παθητική ξεκούραση ανά προσπάθεια και 3min παθητική ξεκούραση ανά σετ, ενώ στο πρόγραμμα της Γ ομάδας προστίθονταν δύο διαλειμματικές ασκήσεις (6- 8επ.*68εο)*3σετ. στο 145% vVC^max με 30sec παθητική ξεκούραση ανά προσπάθεια και 3min παθητική ξεκούραση ανά σετ. Για την στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων πραγματοποιήθηκε ανάλυση διακύμανσης δύο παραγόντων (προπονητική παρέμβαση X χρόνο) με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις στον παράγοντα «χρόνο» (two-way-ANOVA). Από την επεξεργασία των αποτελεσμάτων φάνηκε ότι οι ομάδες Β και Γ παρουσίασαν σημαντικές αυξήσεις της VC>2max (9,6% και 7,4%, αντίστοιχα) καθώς και της vVC^max (5,8% και 5,3%, αντίστοιχα, ρ<.05), ενώ η Α δεν παρουσίασε διαφορές (1,49% και 2,55%). Παρά την τάση για μεγαλύτερη βελτίωση της VC^max στην ομάδα Β σε σχέση με την ομάδα Γ αυτή δεν ήταν στατιστικά σημαντική (ρ>.05). Συνοψίζοντας, η διαλειμματική προπόνηση μικρής διάρκειας (15s-15s) παρουσιάζει μία τάση να είναι πιο αποτελεσματική ως προς τη βελτίωση της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VC^max) και της ταχύτητας που σημειώνεται στη μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου (vVC^max) σε σχέση με αυτή της ακραίας μικρής διάρκειας (6s-30s).