Μελέτη της ανθεκτικότητας πληθυσμών του δάκου της ελιάς σε εντομοκτόνα

Abstract

Το έντομο Bactrocerae oleae (Gmelin), ο κοινός δάκος της ελιάς, θεωρείται ως ένα από τα πλέον βλαβερά έντομα, δεδομένου ότι προκαλεί τεράστιες καταστροφές στην ελαιοπαραγωγή. Ο έλεγχος του δάκου γίνεται ως επί το πλείστον με χρήση χημικών εντομοκτόνων. Πέρα από τις καταστροφικές επιπτώσεις των εντομοκτόνων στο περιβάλλον και γενικά στο οικοσύστημα, η υπερβολική και η μη ορθολογική χρήση τους έχει δημιουργήσει και ένα έντονο πρόβλημα ανθεκτικότητας των εντόμων στα εντομοκτόνα. Για το λόγο αυτό μελετήθηκε η ανθεκτικότητα του δάκου στο οργανοφωσφορικό εντομοκτόνο dimethoate, και στο πυρεθροειδές εντομοκτόνο alphacypermethrin, με βιοδοκιμές σε άτομα από φυσικούς πληθυσμούς που συλλέχθηκαν από διαφορετικές περιοχές της Ελλάδος και της Κύπρου κατά τα έτη 2003 και 2004, καθώς και από εργαστηριακό πληθυσμό. Οι βιοδοκιμές έγιναν με τοπική εφαρμογή του εντομοκτόνου. Τα αποτελέσματα έδειξαν επίπεδα ανθεκτικότητας στους φυσικούς πληθυσμούς 5-60 φορές μεγαλύτερα σε σχέση με ευαίσθητο εργαστηριακό πληθυσμό στο dimethoate, ενώ στο alpha-cypermethrin από 2-50 φορές. Τα επίπεδα αυτά είναι υπερδεκαπλάσια σε σχέση με το μέχρι τώρα δημοσιευμένο. Η παραλλακτικότητα αυτή ανάμεσα στους πληθυσμούς μπορεί να οφείλεται είτε στη διαφορετική πίεση επιλογής, είτε στη μετανάστευση. Πέραν αυτού, εξετάσθηκε και η κατάσταση της ανθεκτικότητας, σε ορισμένους πληθυσμούς των συγγενών ειδών, Ceratitis capitata (Μεσογειακή μύγα) και Rhagoletis cerasi (μύγα των κερασιών), όπου στη Μεσογειακή μύγα η ανθεκτικότητα ήταν μόλις μέχρι 2,5 φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του εργαστηριακού πληθυσμού, ενώ στην μύγα των κερασιών δεν φαίνεται να έχει ανθεκτικότητα.