Χειρουργική θεραπεία του καρκίνου του πνεύμονα - διάσωση πνευμονικού παρεγχύματος με επανεμφύτευση

Abstract

Σκοπός της εργασίας είναι να εξεταστεί η δυνατότητα εφαρμογής των εγχειρήσεων επανεμφύτευσης (in vivo ή ex-situ) στη θεραπεία κεντρικών όγκων των άνω λοβών (στάδιο III). Εννέα ασθενείς υποβλήθηκαν σε in vivo επαναμφύτευση διότι το μήκος του βρόγχου ή της πνευμονικής αρτηρίας που αφαιρέθηκαν λόγω διήθησης από τον όγκο, ήταν αρκετά μεγάλο, για να επιτευχθεί αναστόμωση χωρίς τάση. Γι’ αυτό έγινε επανεμφύτευση της πνευμονικής φλέβας του κάτω λοβού στη θέση της φλέβας του άνω λοβού. Έξι ασθενείς υποβλήθηκαν σε ex-situ επανεμφύτευση. Σε αυτούς έγινε κατά πρώτον πνευμονεκτομή γιατί ήταν αδύνατη η εκτέλεση λοβε- κτομής με βρογχοπλαστική και στη συνέχεια εκτός χειρουργικού πεδίου (Bench Surgery) έγινε διαχωρισμός του πάσχοντος λοβού και επανεμφύτευση του υγιούς στη θέση του πνεύμονα που αφαιρέθηκε. Σε δύο περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε η εξωσωματική κυκλοφορία υπό τη μορφή μερικής καρδιοπνευμονικής παράκαμψης (partial - By pass), ενώ σε μία το σύστημα εξωσωματικής οξυγόνωσης με μεμβράνη (ECMO) λόγω αιμοδυναμικής αστάθειας Οι εγχειρήσεις επανεμφύτευσης προϋποθέτουν: α) Την αποκατάσταση βρόγχου-πνευμονικής αρτηρίας και πνευμονικής φλέβας. β) Τη διατήρηση και προφύλαξη του υγιούς πνευμονικού παρεγχύματος με χορήγηση πνευμονοπληγίας και προσταγλανδινών για την αγγειοδιαστολή των πνευμονικών τριχοειδών. Οι παράγοντες που παίζουν ρόλο στην επιβίωση του επανεμφυτευ- θέντος λοβού είναι: α) Χρόνος ισχαιμίας λοβού: Στην in vivo επανεμφύτευση ο χρόνος είναι πολύ μικρότερος σε σχέση με την ex-situ επανεμφύτευση όπως και ο χρόνος αποκλεισμού πνευμονικής αρτηράς και φλέβας. β) Χορήγηση διαλύματος ητταρίνης (in vivo), πνευμονοπληγίας και διαλύματος προσταγλανδίνης (ex situ). γ) Θρόμβωση πνευμόνικής φλέβας λόγω μη ικανοποιητικής παροχής αίματος στο λοβό, στένωση η γωνίωση στην αναστόμωση, στροφή ή πίεση των αγγείων, ανεπαρκής αντιπηκτική αγωγή, βλάβη από επα- ναιμάτωση του λοβού. δ) Βρογχική αναστόμωση: Ο σεβασμός των ιστών, η διαφύλαξη της αγ- γείωσης του βρόγχου και η καλή τεχνική της αναστόμωσης προφυ- λάσσουν από πιθανή επιπλοκή (ρήξη αναστόμωσης-διαφυγή αέρος- εμπύημα-βρογχοπλευρικό συρρίγιο). Η άμεση θνητότητα ήταν (1/15). Η θνητότητα ενός έτους (3/15) ενώ η θνηστότητα δύο ετών (5/15). Η πενταετής επιβίωση κυμάνθηκε περί το 20% (3/15) και όλοι οι ασθενείς ήταν απαλλαγμένοι από τη νόσο και με καλή ποιότητα ζωής. Συμπερασματικά οι εγχειρήσεις επανεμφύτευσης για τη διάσωση πνευμονικού παρεγχύματος σε ασθενείς σταδίου III και με πτωχή καρ- διοαναπνευστική λειτουργία είναι σήμερα αποδεκτές.