Ανοσοφαινοτυπική και μοριακή μελέτη της χρόνιας λεμφοκυτταρικής λευχαιμίας

Abstract

• Αναδιατάξεις γενετικού τόπου IGK στη χρόνια λεμφοκυτταρική λευχαιμία Αναλύσαμε αναδιατάξεις του γενετικού τόπου της κ-ελαφριάς αλυσίδας των ανοσοσφαιρινών σε 180 ασθενείς με χρόνια λεμφοκυτταρική λευχαιμία (ΧΛΛ) με κλωνοτυπική κ-ελαφριά αλυσίδα. Αναγνωρίσθηκαν 21 λειτουργικά γονίδια IGKV με συχνότερα τα: IGKV3-20, IGKV1 -39/1D-39, IGKV4-1, IGKV1-5, IGKV2-30 και IGKV1- 8. Συχνότερο γονίδιο IGKJ σε αναδιατάξεις IGKV-J ήταν το IGKJ2 και ακολουθούσαν τα IGKJ1, IGKJ4, IGKJ3 και IGKJ5. Παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές ως προς τη συχνότητα αναδιάταξης με τα γονίδια IGKJ3-5 ανά γονίδιο IGKV. Το μήκος της περιοχής KCDR3 κυμαινόταν από 6 έως 11 αμινοξέα (διάμεση τιμή, 9). Ν νουκλεοτίδια ανιχνεύθηκαν σε ποσοστό 51.1% των αναδιατάξεων IGKV-J. Ενενήντα αναδιατάξεις IGKV-J (50%) ήταν “αμετάλλακτες” (>98% ομολογία); 60/90 “αμετάλλακτες” αναδιατάξεις IGKV-J είχαν ομολογία 100%. Η κατανομή των γονιδίων IGKV σε αμετάλλακτες και μεταλλαγμένες αναδιατάξεις διέφερε σημαντικά. Παράλληλη ανάλυση των μεταλλάξεων στα γονίδια IGH/IGK Πραγματοποιήθηκε σε 175/180 περιπτώσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις, μεταλλαγμένες αλληλουχίες IGHV συνδυάζονταν με μεταλλαγμένες αλλυλουχίες IGK και το αντίστροφο. Οι αλληλουχίες της παρούσας μελέτης συγκρίθηκαν με αλληλουχίες από φυσιολογικά και αυτοαντιδραστικά κύτταρα από δημόσιες βάσεις δεδομένων. Η σχετική ανάλυση αποκάλυψε υποσύνολα ασθενών με ΧΛΛ με πολύ ομόλογες περιοχές CDR3 (“ομόλογα υποσύνολα”). Ειδικότερα: (ί) έξι αναδιατάξεις IGKV2-30-IGKJ2 της παρούσας μελέτης (5/6 μεταλλαγμένες) είχαν σχεδόν ταυτόσημη, όξινη, “ΧΛΛ-ειδική” περιοχή KCDR3 (MQGT[H/Y]W[+/-P]PYT). Όλες οι αλληλουχίες συνδυάζονταν με βαριές αλυσίδες που εξέφραζαν γονίδια IGHV4. Οι 4/6 αναδιατάξεις IGKV-J σχετίζονταν με IGHV4-34 βαριές αλυσίδες με ομόλογη, βασική περιοχή HCDR3S μήκους 18-20 αμινοξέων (ϋ) 3 αμετάλλακτες αναδιατάξεις IGKV1 -39/1D-39-IGKJ2 της παρούσας μελέτης είχαν ταυτόσημη, όξινη, “ΧΛΛ-ειδική” περιοχή KCDR3 (QQSYSTPPYT). Όλες συνδυάζονταν με αμετάλλακτες βαριές αλυσίδες που εξέφραζαν γονίδια IGHV1. Επίσης, 4 αμετάλλακτες αναδιατάξεις IGKV1-39/1D-39- IGKJ1/4 της παρούσας μελέτης είχαν σχεδόν ταυτόσημη, όξινη, “ΧΛΛ-ειδική” περιοχή KCDR3 [QQSYSTPL(P)T], Οι 2/4 σχετίζονταν με αμετάλλακτες βαριές αλυσίδες που εξέφραζαν γονίδια IGHV4-39 (ϋί) 4 αναδιατάξεις IGKV1-5-IGKJ1/3 της παρούσας μελέτης (3/4 μεταλλαγμένες) είχαν σχεδόν ταυτόσημη, όξινη, “ΧΛΛ-ειδική” περιοχή KCDR3 KCDR3 (QQYNSYP[W/F]T). Τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης τονίζουν τη στενή σχέση ΧΛΛ-αυτοανοσίας και παρέχουν περαιτέρω ενδείξεις για το ρόλο του αντιγόνου στην παθογένεση της ΧΛΛ. • Ανάλυση των υποδοχέων της τρανσφερρίνης στη χρόνια λεμφοκυτταρική λευχαιμία Μελετήσαμε την έκφραση των TfR1/TfR2 mRNA με RT-PCR και την έκφραση του CD71 σε μονοπύρηνα κύτταρα περιφερικού αίματος με κυτταρομετρία ροής σε 118 ασθενείς με ΧΛΛ. Ενενήντα πέντε από 109 δείγματα ήταν θετικά για το CD71: το ποσοστό των CD71 (+) νεοπλασματικών Β λεμφοκυττάρων γενικά ήταν υψηλό (>90%, 23.3-100.0%). Δεν διαπιστώθηκε συσχέτιση μεταξύ της έκφρασης του CD71 και της ανεύρεσης μεταλλαγμένων γονιδίων IgH. Μετάγραφα TfRI ανιχνεύθηκαν σε όλους τους ασθενείς. Αντίθετα, mRNA μετάγραφα TfR2-a και 2-β δεν ανιχνεύθηκαν σε 50/102 ασθενείς και 9/109 ασθενείς, αντιστοίχως. Τα επίπεδα του TfRI mRNA καθορίσθηκαν σε 111/118 ασθενείς με ποσοτική RT-PCR (τουλάχιστον τρεις αντιδράσεις/δείγμα). Διακρίθηκαν τρεις ομάδες (A-C, διαφορά συγκέντρωσης μεταξύ διαδοχικών ομάδων: 1 log): (1) ομάδα I (μέγιστη συγκέντρωση), 27 ασθενείς (2) ομάδα Β, 57 ασθενείς (3) ομάδα C, 27 ασθενείς. Δεν διαπιστώθηκαν στατιστικώς σημαντικές συσχετίσεις μεταξύ της έκφρασης του TfR mRNA, της συγκέντρωσης των μεταγράφων TfRI και TfR2 mRNA και του status μεταλλάξεων των γονιδίων IGHV. Επίσης, η έκφραση των TfR1/2 mRNA δεν εμφάνισε συσχέτιση με καμία άλλη φαινοτυπική μεταβλητή (CD38, CD69). Η σχεδόν οικουμενική, υψηλή έκφραση CD71 με δεδομένη τη μεταβλητότητα των επιπέδων TfRI mRNA πιθανόν οφείλεται σε μετα-μεταγραφική ρύθμιση. Η τάση για έκφραση TfR2-a σε ασθενείς με χαμηλά επίπεδα TfRI mRNA πρέπει να διερευνηθεί περαιτέρω. Τέλος, τα αποτελέσματά μας υποδηλώνουν λειτουργική συνεργασία μεταξύ TfRI και TfR2 στα νεοπλασματικά λεμφοκύτταρα της ΧΛΛ.