Αλληλεπιδράσεις μονοκυττάρων-λαμινίνης : σύνδεση μετά από φωσφορυλίωση ή οξείδωση, διαφορές μεταξύ φυσιολογικών ατόμων και ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ

Abstract

Τα μονοκύτταρα διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη της αθηρωμάτωσης, μιας πάθησης που προσβάλλει συχνά τα αγγεία ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη. Στην παρούσα εργασία μελετήθηκε η ικανότητα σύνδεσης των μονοκυττάρων με τη λαμινίνη, την κύρια πρωτεΐνη σύνδεσης των κυττάρων στις βασικές μεμβράνες των αγγειακών ενδοθηλίων. Τα μονοκύτταρα προέρχονταν είτε από υγιείς εθελοντές είτε από ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη. Επειδή προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι τα μονοκύτταρα φωσφορυλιώνουν τη λαμινίνη και ότι αυτή η φωσφορυλίωση επηρεάζει την σύνδεσή μονοκυττάρων - λαμινίνης έγιναν και πειράματα σύνδεσης κάτω από συνθήκες φωσφορυλίωσης. Τα μονοκύτταρα που προέρχονταν από ασθενείς με διαβήτη παρουσίαζαν αυξημένη ικανότητα σύνδεσης στη λαμινίνη σε σύγκριση με αυτά που προέρχονταν από φυσιολογικά άτομα. Η παρουσία του ΑΤΡ αύξανε την ικανότητα σύνδεσης των μονοκυττάρων φυσιολογικών ατόμων στη λαμινίνη, ενώ ο αναστολέας της φωσφορυλίωσης K252b εμπόδιζε αυτό το αποτέλεσμα.. Αντίθετα, η παρουσία του ΑΤΡ δεν επηρέαζε την προσκόλληση στη λαμινίνη των μονοκυττάρων των ατόμων που έπασχαν από διαβήτη. Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι η σύνδεση των φυσιολογικών μονοκυττάρων στη λαμινίνη σχετίζεται και με τη φωσφορυλίωση του μορίου αυτού. Αντίθετα στο διαβήτη δε φαίνεται να υπάρχει σχέση ανάμεσα στις δύο αυτές λειτουργίες. Στη συνέχεια της μελέτης δείξαμε ότι τα μονοκύτταρα φυσιολογικών ατόμων έχουν την ικανότητα να οξειδώνουν τη λαμινίνη. Εξετάσθηκε η σύνδεση των μονοκυττάρων φυσιολογικών ατόμων και διαβητικών ασθενών σε οξειδωμένη λαμινίνη και συγκρίθηκε με τη σύνδεση των ίδιων κυττάρων στο μη οξειδωμένο μόριο. Η σύνδεση μονοκυττάρων - οξειδωμένης λαμινίνης μελετήθηκε και παρουσία ΑΤΡ καθώς και του αναστολέα K252b. Τα αποτελέσματά έδειξαν ότι, όπως παρατηρήθηκε και με την μη οξειδωμένη λαμινίνη, έτσι και στην περίπτωση του οξειδωμένου μορίου τα μονοκύτταρα των ασθενών με διαβήτη παρουσίαζαν αυξημένη σύνδεση στη λαμινίνη σε σχέση με τα φυσιολογικά μονοκύτταρα.. Επίσης παρατηρήθηκε ότι τα μονοκύτταρα φυσιολογικών ατόμων συνδέονται λιγότερο στην οξειδωμένη λαμινίνη σε σύγκριση με την μη οξειδωμένη λαμινίνη. Αντίθετα τα μονοκύτταρα των ασθενών με διαβήτη συνδέονται εξ ίσου και στις δύο μορφές. Τέλος, βρέθηκε ότι τόσο στα μονοκύτταρα των φυσιολογικών ατόμων, όσο και σ' αυτά των ασθενών, η παρουσία του ΑΤΡ δεν επηρέαζε την προσκόλλησή τους στο οξειδωμένο μόριο της λαμινίνης. Τα αποτελέσματα αυτά υποδηλώνουν ότι πιθανόν η οξειδωμένη λαμινίνη αναγνωρίζεται από διαφορετικούς υποδοχείς σύνδεσης από ότι το φυσιολογικό μόριο. Φαίνεται ότι τα μονοκύτταρα των ασθενών με διαβήτη φέρουν στην επιφάνειά τους περισσότερους υποδοχείς ειδικούς για οξειδωμένη λαμινίνη. Οι υποδοχείς αυτοί φαίνεται να αναγνωρίζουν την οξειδωμένη λαμινίνη ανεξάρτητα από την παρουσία του ΑΤΡ.